Tuesday, June 22, 2010

ნიკოს პატარაობა და პირველი სპექტაკლი სტუდენტობის პერიოდში




ადამიანი მიდის, მისი შემოქმედება კი რჩება… ნიკო გომელაური წავიდა, მაგრამ მისი შემოქმედება უკვდავია, უკვდავია მისი პოეზია, მის მიერ, თეატრის სცენაზე ნათამაშები როლები. ნიკო იყო ნიჭიერი ადამიანი, რომელიც დაიბადა 1970 წლის 12 ივლის და გარდაიცვალა 2010 წლის 13 აპრილს. ამ დროის მანძილზე მან შექმნა ლეგენდა, შექმნა ისტორია რომელსაც ჰქვია “ნიკო გომელაურის გზა”, გზა პოეზიისკენ, გზა თეატრისკენ და ზოგადად ნიჭიერებისკენ, რომელიც სამწუხაროდ ძალიან მოულოდნელად და უდროოდ დასრულდა.


ახლა ვწერ ამ პოსტს და თითოეული სიტყვაზე ვჩერდები და ვფქრობ, რამდენი რამ უნდა გაეკეთებინა კიდევ მას თავისი ხალხისთვის, თავისი საყვარელი ხალხისთვის… რამდნი უნდა დაეწერა ან რამდენი როლი უნდა ეთამაშა კიდევ სცენაზე და არამარტო… მაგრამ დრომ გაწირა ის, გაწირა საათმა რომელმაც ისრები დროზე ჩქარა დაატრიალა, თითქოს და ნიკოს საწინააღმდეგოთ… 13 აპრილს კი ეს საათი გაჩერდა და ნიკოს გულიც, რომელიც მთლიანად მიყურადებული იყო ამ საათის წიკწიკს აღარ ფეთქავდა…

ნიკო და დედა (ვიოლა)


იტირა ხალხმა და აქვითინდა თავად კალამი მისი, რომელმაც თავი კვლავ მარტოსულად იგრძნო. ნიკო წერად და თამაშობდა სპექტაკლებს მთელი თავისი არსებით… ვინც კი ისმენდა მის ლექს ან ნახულობდა მის მიერ შესრულებულ როლებს თეტრის სცენაზე, ყველას მხოლოდ ერთი რამ აოცებდა, თუ როგორი ნიჭიერი და როგორი შეყვარებული იყო თავის სამშობლოზე ეს ადამიანი! იგი მარტო პოეტი და მსახიობი არ იყო, ის გმირი და მამულიშვილი იყო! ისე გულიანად კითხულობდა თავის გულიან ლექსებს ,რომ აუცილებლად შეგძრავდა შიგნიდან ან შეგაყვარებდა, შეგაძულებდა, გაგამხიარულებდა და სევდიანსაც გაგხდიდა, დაგაფიქრებდა და გაგიტაცებდა ოცნებებში… მისი ხმის ტემბრი, მისი ინტონაცია და მოელვარე თვალები, რომელიც წაკითხულ ლექს აკომპანიმენტს უკეთებდა, ანალოგიური სიტუაცია იყო სცენაზე, როდესაც ნიკო მთლიანად ითავისებდა როლს და იმდენად სწორად გადმოსცემდა პერსონაჟის ბუნებას და სიტუაციას რომ, ვერ გაარჩევდით სპექტაკლს უყურებდით თუ ნიკო გომელაურის ცხოვრებას

ნიკო და ნინი



“ვაგროვე დარდი, ვაგროვე სევდა და ახლა ვეცადე ნაწილი აქ მეთქვა” თითქოს გულმა მიბიძგა.. ბევრმა დაწერა ჩემს გარდა, მაგრამ მეც ვთვლი რომ იყო საჭირო მეც დამეწერა ის რასაც ახლა კითხულობთ… ის იმსახურებს უფრე მეტს ვიდრე ეს ქება ჩემი აქ ნათქვამი… მჯერა ის მუდამ გვეხსომება და ვერ დაგვავიწყდება! გახსოვდეთ გზა, გზა რომელიც მიდის ნიკო გომელაურის შემოქმედებასთან! მისი შემოქმედება კი უკვდავი!

პ.ს. გამიზნულად არ ვწერ მისი ბიოგრაფიას ოფიცალურ ნაწილს… 1. ვიცი რომ ყველას ექნება წაკითხული 2. ვფიქრობ ამ პოსტით ცოტათი მაინც შევძელი მის პიროვნებაზე ისე საუბარი, რომ ვინმემ თუ არ იცის ვინ იყო ნიკო გომელაური დაინტერესდება და ნახავს მის პეროსნალურ გვერდს ან სხვა წყაროებს რომელიც უხვადაა ინტერნეტში!

ნიკო გომელაურის ბიოგრაფია

ნიკო გომელაური აუდიო წიგნი

ბიბლია მაქვს რწმენა კი არა

ნ ი კ ო_დედა

ნ ი კ ო

ნ ი კ ო თეატრში

Sunday, June 20, 2010

რაღაც... უცებ...


რაღაც... უცებ... სადღაციდანრომანტიზმი მეცა...კი მოვწყვეტდი ვარსკვლავს ციდან-მენანება ზეცა!ზეციდან კი არ დავწყვიტავ(ასე კი არ ვაფრენ)-ვარსკვლავებად გადავწყვიტე,ჩემს სტრიქონებს გავფენ...

პოეტი


პოეტი, ურცხვი სუტენიორია!ეს სიმართლეა განა ჭორია.როცა ლექსებით წიგნი ევსება,მის მუზას ყველა ეალერსება...

წვიმის შემდეგ


წვიმის შემდეგ ზღვა გამოყრის ნაგავს,სანაპიროს რითი აღარ გვივსებს...ჩემი გული ნაწვიმარ ზღვას არ ჰგავს,-შიგ იტოვებს ჩაჯანგებულ ისრებს...

დაიღალა მთვარე ღამით


დაიღალა მთვარე ღამით,დღემ დაღალა მზე.დაიღალნენ მთები ზვავით,ზღვამ იცვალა ზნე.დაღლილ ნოტებსაც კი ვხვდები-sol-fa-mi-re-doერთადერთი, ეს თავხედი,არ იღლება დრო...

ზღვამ გადაყლაპა მზე


ზღვამ გადაყლაპა მზე,შეიგრძნო მისი ეშხი...როგორც შენ ერთხელ მე,შემომიტყუე შენში..

გადის ცხოვრება


გადის ცხოვრება, გადის...მაისი თრთოდასხვადასხვა ფერად,მოხვედი, ჰოდა:ვიყოთო ერთად...უსიტყვოდ გენდე (ნეტავ ვინ მთხოვა?)და იმის შემდეგარ წყდება თოვა...ცხოვრება გადიიიის...

დრო ყველაფრის მკურნალია


დრო ყველაფრის მკურნალია,ოღონდ ჩემი არა.საოცარი უნარია დარდი წარა-მარა.რასაც ვფიქრობ, გადმოვისვრიუმარტივეს ლექსად.წარსულს ვათრევ ჩემი კისრით,ვერ ვიშორებ ვერსად.როცა მოხუცს ვხედავ ვინმეს,მახსენდება პაპა.ცა, ვარსკვლავებს რომ ჩაიბნევსდედაჩემის კაბა.ცის ცრემლებზე მახსენდებამე სიტყვები მამის . . .ღვინო სანამ გამეხსნება,მეც ავტირდე ლამის.ღამე სმაში მათენდებადამეკარგა ღერძი . . .კიდევ რა არ მახსენდება,კიდევ რას არ ვებრძვი.საოცარი უნარია დარდი წარა-მარა.დრო ყველაფრის მკურნალია-ოღონდ ჩემი არა...

წავედი... ალბათ მომბეზრდა ბრძოლა


წავედი... ალბათ მომბეზრდა ბრძოლა,მომბეზრდა ბრძოლა წისქვილთან ქარის,ჯდომა, კი არა ნემსებზე წოლა,აღიარება მომბეზრდა ბრალის.წავედი... ალბათ არ ღირდა წასვლა,არც მოსვლა ღირდა, მაგრამ, ხომ მოხდა,არც გრძნობაზე ღირს ხაზის გადასმა,არც, თუ გახაზავ იმაზე ოხვრა.

ჯოჯოხეთში იბევებენ ადგილებს


ჯოჯოხეთში იბევებენ ადგილებს,იქ მოხვედრა განა გა-ა-ადვილეს?!მე კი მითხრეს: არა ხარო საჭირო-ეშინიათ მთვრალმა არ გავაჭირო.იქვე იყო კარი მოპირდაპირე,იქაც შესვლა ტყუილად დავაპირე.ახლა ვეძებ(გამიფუჭდა განწყობა)ადგილს სადაც არ ჭირდება ჩაწყობა.

კაკუნი..._


კაკუნი..._ვინ არის?მე მგონი არ გიცნობთ!..._წვეთი ვარ მდინარის,ახლავე განგივრცობთ!...მივძრავდი,მოვძრავდი,ოღონდ თვენ მიბრძანეთ,ოღონდ დამიწყნარდით და არ გამიბრაზდეთ...აღარ შემიძლია,თქვენით მე რომ ვთვრები,დაშლილი ღვიძლია თქვემდამი სტროფები,თქვენდამი სტროფები გულის შეფეთქება,თრფობით გავცოფდები,ცოფი შემერგება...მიმამეთ,მიშვილეთ,თქვენი ვარ მოყვარე...აი მოგოშვირეთ მეორე ლოყა მე...დრო არის ფინალის,თავიდან დავიწყოთ...კაკუნი..._ვინ არის?ხომ ვთქვი,რომ არ გიცნობთ!..

როგორი იყო ? . .


როგორი იყო ? . . აბა რა ვიცი . . .ასე ამბობენ – ჰქონდა წვერები .ორი ათასი წელი განვიცდი . . .ჩარევა არ ღირს , მაგრამ ვერევი :
როგორ აკოცა უფალს ლოყაზე ?!- ცოტათი მაინც მორიდებოდა . . .მეზიზღებოდა ზოგჯერ მოყვასი ,მაგრამ ღალატი არ მინდებოდა.
არადა კოცნის , არადა ჰყიდის . . .იცის მოკლავენ , განა შტერია.ღალატზე განა ვერცხლისთვის მიდის ?!- თავის სიმცირეს ვერ მოერია . . .
ისტორიაში დარჩა იუდა !-დღესაც აქ არის არ გაიგუდა . .

დეკემბერი


კვლავ ცივი დეკემბერია,კვლავ გაიხადა ტყემ,კვლავ ირგვლივ ნაცრისფერია,მაგრამ… იმატა დღემ.
ისევ მაკივლებს შაკიკი,ისევ წამერთვა ხმა,ისევ არა მაქვს კაპიკი,მაგრამ… არ მცვივა თმა.
თუმცა მებმევა ენა,თუმცა მაკლია თვალს,თუმცა არა მაქვს სმენა…მაინც მოვწონვარ ქალს.
თუმცა მარტო ვარ მუდამ დათუმცა დავუთმე მტერს,თუმცა ცრემლები მგუდავდა,ლექსი ხო მაინც მწერს.
ირგვლივ იმდენი ყალბიადა ჩემთან ერთად სვამს.ირგვლივ გვამები დარბიანსამაგიეროდ მწამს:
როგორც არ უნდა გათოვდეთ,გტკიოდეთ, ცუდად იმღეროთ.-ყოველთვის არის , გახსოვდეთ,,,მაგრამ” და ,,სამაგიეროდ”

მე რომ წავალ


მე რომ წავალ ალბათ იტყვის დედაეს რა კარგი გამიზრდია შვილიდა ინატრებს ის დღე მისცა ნეტავ.პირველად რომ დამიკერა ღილი.როცა წავალ,გაიხსენებს მამააპირველად რომ მნახა უკვე დიდიკარგია რომ არ გამათამამაკარგია რომ ასე კარგად მსჯიდიწავალ,მჯერა მერე იტყვის ქალიშესაძლოა დაიღვაროს ცრემლადეცოცხლაო,ყოფილიყო მთვრალიმთვარია ვიქნებოდით ერთად.მე არვიცი რას იფიქრებს შვილიალბათ ცუდს და ალბათ ცოტა კარგსაცთვიტონ ვიცი მოვაკელი ხილიდა ვაკლებდი ნაყინსაც და მარწყვსაცრას იტყვიან ძმები წავალ როცა,ალბათ იქაც შემფიცებენ ძმობასჩემს გარეშე დაიცლება ბოცაჩემს ფარეშე აყვებიან გრძნობასიქ, კი ვიცი ვინც დამხვდება იტყვისმუდამ სცდიდა თავის ბედს და წერასკარგი არ უკეთებია თითქმისთუ არ ჩავთვლით რაღაც ლექსის წერასმე მინდა რომ ვუპასუხო ყველასქალებს,შვილებს,შემიანებს,მასასმოერიდონ უსაფუძვლო ღელვასარ ვაპირებმე ჯერ არსად წასვლას …

როცა პირველად


როცა პირველად შენი თვალები,ჩემს თვალებს შეხვდა, მახსოვს ვილოცე.როცა პირველად გვერდით დაჯექი,- სიზმარი ახდა და გავიოცე.
როცა პირველად მზერა მესროლე,თან გამიღიმე, მაგრად დავიბენ.ვიფიქრე შენგან არა მინდა რა!მე თვითონ ჩემს თავს ფეხქვეშ დაგიფენ.
როცა მომმართე ენა დამება,შენ დემონი ხარ, თუ თვით განგება?რომ გამიცინე, წამსვე დავთვერიდა არ მახსოვდა სხვა არაფერი.
როცა შემაქე, გულში ვიყვირეროცა წახვედი ლამის ვიტირე.ხვალ არ შემხედავ? არ გავიოცებმაინც მიყვარხარ, შენზე ვილოცებ

,,მწვანე ტანგო ,,


შენ ისევ მაბოლებ მგონია,ძვირფასო ნუთუ ეს მოსაწონია?დავეცი როცა პირველად გნახე,იმის მერე ამერია, ამერია კარგო რამსები, რა მევასები.ო ! როგორ მინდა მთელი ღამე შევიყვანოთ ტანგო . . .შეგაყვარო მინდა როგორმე ბანანი და მანგო . . .ჩემთან ცეკვაში და ალერსშიმინდა გაითანგო.მინდა ჩემო კარგო ჩემში ჩაიკარგო.შენ, თავს დაიღუპავ ძვირფასოეცადე ეგ თავი არ დაიფასო,წამოდი ავაწყოთ ჩვენი ტანგო..ერთი ორი , ერთი ორი, ერთი ორი, აგვერია თვლა, აგვერია სვლა.ო ! როგორ მინდა მთელი ღამე შევიყვანოთ ტანგო . . .შეგაყვარო მინდა როგორმებანანი და მანგო . . .ჩემთან ცეკვაში და ალერსში მინდა გაითანგო.მინდა ჩემო კარგო თავი რომ დაკარგო.

Saturday, June 19, 2010

მე შენში მიყვარს ღმერთი !


მე შენში მიყვარს ღმერთი !
შენ , რა იპოვე ჩემში ?!
შენ - წმინდა სანთლის ღვენთი.
მე - გაფანტული ხრეში.

მე შენში მიყვარს ღმერთი !
შენში ის თავს გრძნობს კარგად.
ჩემში კი სველი დენთი
- აღარ ღირს დროის კარგვად.


მე შენში მიყვარს ღმერთი !
ტერფებთან გინთებ სანთლებს . . .
და თუ ასეა - წვეთი ,

ნამუსი მაინც მმართებს . .



მოიწყინა ქვეყანამ


მოიწყინა ქვეყანამ,
უკვე კარგა ხანია .
სიმართლის მთქმელს ვერ ნახავ,
ვეღარც კარგი ბანია .

ვეღარ გაგვირჩევია
უცნობი და ნაცნობი . . .
მომავალი ჩვენია
- მომავალი ღვარცოფი . . .

მომავალი მეხია ,
მომავალი გვალვაა !
მუმლი გადაგვეხვია
წინ ჩირგვებში მალვაა . . .

ჭკუა აღმართს ვერა ხნავს ,
ბრბოს მაგივრად მრცხვენია . . .
და ამ ჩემს კარგ ქვეყანას
მაზედ მოუწყენია . . ..

ჩემი ლექსები


ჩემი ლექსები, დღეს შენ გეძღვნება,თუმცა, მცირეა ვიცი ეს ძღვენი.მაგრამ, თუ გინდა ფრენის შეგრძნება,მოდი მომენდე , მოდი მიგრძენი...

ოპტიმისტური ლექსი


კვლავ ცივი დეკემბერია,
კვლავ გაიხადა ტყემ,
კვლავ ირგვლივ ნაცრისფერია,
მაგრამ... იმატა დღემ.

ისევ მაკივლებს შაკიკი,
ისევ წამერთვა ხმა,
ისევ არა მაქვს კაპიკი,
მაგრამ... არ მცვივა თმა.

თუმცა მებმევა ენა,
თუმცა მაკლია თვალს,
თუმცა არა მაქვს სმენა...
მაინც მოვწონვარ ქალს.

თუმცა მარტო ვარ მუდამ და
თუმცა დავუთმე მტერს,
თუმცა ცრემლები მგუდავდა,
ლექსი ხო მაინც მწერს.

ირგვლივ იმდენი ყალბია
და ჩემთან ერთად სვამს.
ირგვლივ გვამები დარბიან
სამაგიეროდ მწამს:

როგორც არ უნდა გათოვდეთ,
გტკიოდეთ, ცუდად იმღეროთ.
-ყოველთვის არის , გახსოვდეთ,
,,მაგრამ" და ,,სამაგიეროდ"

მღვდლებმა მითხარით , ან წარმართებმა ,


მღვდლებმა მითხარით , ან წარმართებმა ,
რა მემართება? რა მემართება?
ტყუილი , ნეტავ , რას მემართლება,
რა მემართება? რა მემართება?
გული თავისით არ იმართება,
რა მემართება? რა მემართება?
სული დამისხამს, ტვინი დათვრება,
რა მემართება? რა მემართება?
რად გამიტაცეს ცრუ მიმართვებმა,
რა მემართება? რა მემართება?
უსახურობა სახეს მართმევდა,
რა მემართება? რა მემართება?
ალბათ, თავდახრა უფრო მმართებდა,
რა მემართება? რა მემართება?
ბედი ბედავდა, სად არ მათრევდა,
რა მემართება? რა მემართება?

,,რა მემართება? რა მემართება?''
- მაინც თავისით წარიმართება . . .

დაუქოქავი საათი


დაუქოქავი საათი
ვითხოვ ღირსეულ წრეს.
დროსთან გავმართე კამათი,
დრო არ ჩერდება, წვეთს...

წლები წინდაწინ იწევენ,
ითხოვენ თავის წილს.
ანგარიშს არც კი მიწევენ.
ცოტა არ იყოს მწყინს.

წვეთენ წამები, წუთები.
დრო სისხლს და სახსრებს მწოვს.
დროს ხომ ვერ გაებუტები?
-ხათრი არა აქვს დროს...

ვინ სთქვა, რომ სდუმან პირამიდები?!


ვინ სთქვა, რომ სდუმან პირამიდები?!
– ისე გულწრფელად ვლაპარაკობდით...
მეც მათთან ცრემლებს არ ვერიდები,
გუშინ ასაკზე ერთად ვდარდობდით.

გადაუქანცავთ არაფრის ლოდინს,
რომ დავაწყნარო, რას არ ვპირდები...
მაგრამ, მორიგი ტურისტი მოდის
და ჩუმდებიან პირამიდები...

ოჰ, მატყუარა პირამიდები
– ჩემსა და ზეცას შორის ხიდები...

დრო ყველაფრის მკურნალია


დრო ყველაფრის მკურნალია,
ოღონდ ჩემი არა.
საოცარი უნარია
დარდი წარა-მარა.

რასაც ვფიქრობ, გადმოვისვრი
უმარტივეს ლექსად.
წარსულს ვათრევ ჩემი კისრით,
ვერ ვიშორებ ვერსად.

როცა მოხუცს ვხედავ ვინმეს,
მახსენდება პაპა.
ცა, ვარსკვლავებს რომ ჩაიბნევს
დედაჩემის კაბა.

ცის ცრემლებზე მახსენდება
მე სიტყვები მამის . . .
ღვინო სანამ გამეხსნება,
მეც ავტირდე ლამის.

ღამე სმაში მათენდება
დამეკარგა ღერძი . . .
კიდევ რა არ მახსენდება,
კიდევ რას არ ვებრძვი.

საოცარი უნარია
დარდი წარა-მარა.
დრო ყველაფრის მკურნალია
-ოღონდ ჩემი არა...

10 წამია რაც გაგიცანი


10 წამია რაც გაგიცანი
9 წამი არის რაც გავიხარე
8 არის წამი ვიგრძენი ტანი
7 წამის წინ შიგ ჩავიღვარე
6 გავიდა -წამება ექვსი
5 წამში გაჩნდა შენდამი ლექსი
4 უაზრო უშენო წამი
3 ჯერ პირჯვარი ,თვალებზე ნამი
2 წამში ხდება შეტევა გულის
1 წამში სკდება გულის ფიცარი
10 წამია რაც გაგიცანი
საუკუნეა რაც შეგიყვარე

არათავმდაბლური ლექსი


მე შენ მოგიძღვენი ნაზი აკორდები,
გაჩუქე სიტყვები და არა ვარდები...
როგორ ვიფიქრებდი ასე აგორდები?
როგორ ვიფიქრებდი ასე ავარდები?

ცხოვრება -ჩოგბურთი. გავცვითე კორტები.
თვალები დავხუჭე, გავხსენი კარტები...
მე ხომ მოგატყუე, რატომ არ მშორდები?!
მე ხომ მოგატყუე, რატომ არ მწარდები?!

ჩემი სიცოცხლეა ყვითელი ფოთლები,
თოვლი და ტალახი, შავ-თეთრი კადრები...
მე ჩავიფერფლები, მე ჩავიბოთლები...
მე შენ არ გჭირდები, მე არ გეკადრები.

თუმცა, თუ ასეთი ლექსი ჩაბარდება,
ვინ არ აგორდება? ვინ არ ავარდება?

ვუყურებ სარკეს


ვუყურებ სარკეს
და მაინც შენ გხედავ!..
გიყურებ - მამტვრევს,
მაგრამ თქმას ვერ ვბედავ.

ტვინიდან, უაზრო აზრებსაც ვერ ვდევნი.
ხარ გამოგონილი ჩემს მიერ შედევრი.

რამდენჯერ დავღონდი, რა აღარ ვიღონე...
რაში მჭირდებოდა, რად გამოგიგონე?..

მინდა რომ


მინდა რომ, ჩემო ლამაზო,
ერთი რამ შემოგთავაზო:
ეგ კულულები მკერდზე მეფაროს,
შენი სიზმრების დაცვა მებაროს.
შენ, ჩემი გულის ფეთქვას განაგებ,
მე კი, ლექსებით მოგამარაგებ...

აღარც ფიცი არ მწამს.


აღარც ფიცი არ მწამს.
არც მაკვირვებს ბოლო.
შენზე ფიქრი დამწვავს,
შე... ქალღმერთის ტოლო!

არ ვიქნები ფიცხი.
ერთ რამეს გთხოვ მხოლოდ:
სხვას მიეცი ფიცი,
მე მომეცი,,ბოლო"...

მე რომ შემეძლოს ჩხუბის ატანა


მე რომ შემეძლოს ჩხუბის ატანა,
ქუჩა-ქუჩა კი აღარ ვივლიდი,
ჩვენ ვიქნებოდით ერთად პატარავ
და როგორც სულთანს შენ მომივლიდი...

მაგრამ სად არი ბაირამობა
-ბედი დაგდევდეს ფეხდაფეხ სულ თან.
ეს ალბათ უკვე აღარ გამოვა,
სულთანი არის შორი შენს სულთან.

აღარ დამრჩა


აღარ დამრჩა გული, ღვიძლი,
მაგრამ მაინც, მაინც ვიბრძვი...
აღარ დამრჩა ტვინი, ფილტვი,
მაგრამ მაინც,მაინც ვილტვი..
აღარ დამრჩა ნერვი ღერი,
მაგრამ მაინც,მაინც ვმღერი...
მაგრამ მაინც, მაინც ვქაჩავ,
რადგან ერთი რაღაც დამრჩა...

გადის ცხოვრება, გადის...


გადის ცხოვრება, გადის...
მაისი თრთოდა
სხვადასხვა ფერად,
მოხვედი, ჰოდა:
ვიყოთო ერთად...

უსიტყვოდ გენდე
(ნეტავ ვინ მთხოვა?)
და იმის შემდეგ
არ წყდება თოვა...
ცხოვრება გადიიიის...

არ ჩერდებაო დრო,


არ ჩერდებაო დრო,
ვიღაცა ბრძენმა ბრძანა...
და ეთანხმება ბრბო,
ასე არ არის განა?!
-როცა მოცარტი ნოტებს არჩევდა,
დროებით შერცხვა დროს და გაჩერდა...